De doorgaande weg
door robino
De Haagse liftdagen waren voorbij. De baan was opgezegd en daarmee helaas ook de vaste liftweek. Maar nieuwe wegen zijn er genoeg.
Amsterdam-Odessa-Kiev en Berlijn naar Noord-Italië, Avignon, Barcelona, Antwerpen, Amsterdam, was de laat-zomer tour. De chauffeurs toonden hun verbazing over de afstanden en zoals ik het noemde: Giro Europa. Ze prezen mijn levenslust en wil om mensen te ontmoeten.
Wat hoogtepunten: Chauffeurs die me uitnodigen om bij hun thuis te slapen, overnachten in wijnvelden, veel lange dagen maken, rust pakken en weer doorgaan. ‘On route’ nieuwe wegen bepalen, flexibel blijven. Want als het niet via de ene route kan, dan via een andere. De weg je route laten bepalen; ik noem het zo.
Ook samen gelift. Een vriendin pikte ik in een tankstation in Polen op, en samen trokken we 10 dagen lang door Polen, de Oekraïne, en naar Berlijn. De eerste avond al werden we door een echtpaar uitgenodigd voor een diner en een goede nachtrust. Met een andere vriendin en haar hond trok ik een maand later naar Barcelona, vanuit Avignon.
Een liftdag valt altijd samen met de laatste rit. Zo ook met een grote tour. Mijn gevoel van voldaanheid is groot tijdens Antwerpen-Amsterdam met zeven(!) auto’s. Mijn eerste rit is een bedrijfswagen voor directieleden. De pret kon voor mij niet op: hoe geweldig zo’n eerste chauffeur 0p je laatste liftdag.
Na drie andere auto’s kleum ik rond Eindhoven in de avondkou, totdat ik door een oud-lifster en bekend filmmaakster opgepikt word om een fantastisch verhaal te mogen horen over hoe zij met een heel gezin ‘een vakantie heeft gelift’.
De laatste rit brengt mij op 5 minuten loopafstand thuis en tijdens de rit praat ik de oren van de chauffeur zijn pet. Hij pikte mij op door achteruit te rijden. Ik stak mijn duim pas op toen hij me bij het station aankeek en voorbijreed.